آغاز

   نمی دانم چه باید کرد و از کجای این زندگی به سوی انتهای آشنایی رفت. دلم نگران است..نگران یک آغاز..آغازی که شاید در تکاپوی  رفتنم مرا با نهایت بیراهه ها آشنا کند.... دلم نگران است و می اندیشد.. می اندیشد به ستاره هایی که شاید در این آسمان بی ابر به آخرین بعد از خود گذشتن می رسند. دلم پرواز می خواهد.نه بر فراز دنیا که بر فراز اندیشه ام ... بر فراز اندیشه هر که در این وادی می اندیشد... کاش آسمان دنیا همیشه آبی نبود.. کاش آسمان رنگ دل آدم ها می شد.. آنوقت آدم ها می فهمیدند که بالاتر از سیاهی هم رنگی هست که در وسعتش می توان به سپیدی ترانه رسید...دلم آغاز می خواهد... یک آغاز پر از رنگ.. دلم می گوید مهم نیست آغاز چه رنگی باشد مهم این است که آن قدر پررنگ باشد که رنگش وجودت را به تکاپو وادارد.... دلم شاید خسته است... ولی پر از امید و افکار مثبت ، به پر رنگی آغاز می اندیشد... حتی کودکانه فکر می کند که باید قلم سپید امید راشست و با رنگ سیاه بدبینی آغاز را پر رنگ کرد... همه آدم ها می روند.. همه ی آغاز ها پایان می شوند ، اما اگر نیک بنگریم ، می بینیم که گام محکم انسان نخستین به سوی تمدن هنوز بر سنگ های باستانی پابرجاست.. باید درس گرفت... جایی خواندم قبل از این که از نردبان ترقی بالا بروی مطمئن شو که آن را به جای محکمی تکیه داده ای.... آری.. راه را باید محکم و با صلابت آغاز کرد.. پس ای ستاره ها ی زندگی ام... امشب نتابید که دلم می خواهد آغازم پر از رنگ باشد ، آنقدر رنگی باشد که ذهنم رنگ بگیرد و وجودم را پر کند... دلم می خواهد رنگ آغازم همه جای دنیا را رنگی کند و به هر جا می نگرم آغاز باشد....به امیدت خدای من