می نویسم

امشب از عشق می نویسم

از نهایت مردن و رها شدن در نور

در این ترانه بازی هر شب سکوت

امشب هم باید از عشق گفت و نوشت

شاید این روزگار مستی نیست

برای بی بهانه شدن

یار شدن

هزار قسم که دلم بی بهانه نزیست

زمین زنده مانده و هوا مسموم

برای نهایت ریا گفتم

در این ترین شدن و تواضع رنگی

چرا کبوتر قلبم به جا مانده است...؟؟

نمی دانم این دریا

برای چه موج می کند فریاد

دلم در این خفته ی پر از احساس

نمی داند آن شهر قصه کجاست....

غصه ی کلاغ بی پر قصه

دل ستاره شب را شکافی داد.....

دلم گرفت از این بی بهانه شدن

زیستن

نزیستن

رها نشدن

برای آدم بی خرد ناتوان و عبور..

دلم گرفت برای بهانه شدن..

من از نهایت این شب پر رنگ

به روی یک احساس خسته تابیدم...

هوس پر از رنگ و عشق بی رنگی

دلم پر از رنگ و روی بی رنگی...

دلم ترانه می خواهد و پرواز

به روی آسمان خالی از رنگی...

... شدم تهی....

من تهی

هوا تهی

خدا تهی...

کجاست نهایت تهی... تهی...

دلم تهی دست و چشم ثروتمند

به رنگ می رسم و مهار خواهم شد..

دلم رها..

هوا رها

خدا رها..

اما

به جسم بسته شده این رهایی رویا

چه سود و صد افسوس باید ماند

برای رها نشدن

تهی نشدن

و

پر رنگی

غمم پر از جهد و جان پر از تردید

دلم رفته و پر از جسمم

چه بوی تلخ و پر از لذتی دارد

بهانه ی بهانه شدن

در شیار دلتنگی...