زمستون هم پر

زمستون خوشگل... برفای ناز.. سپیدیه بی نقص... سرمای پر لذت... می رود و همراهش عمر... بی هیچ صبری... 86... 87.. و شاید روزگاری 97... نمی دانم.. تا کی.. تا کی زمستان پشت زمستان... زندگی پشت زندگی... تا کی ... جسم می رود... خاک می شویم.. سرد و روزگاری گرم از تن شکوفه ها به آسمان سلام خواهیم داد... به ژرفای صبحی پر از امید...

زندگی زندگی است.. خواه آغازش در زمستان باشد و خواه در تابستان... و پایان... باید به پایان هم اندیشید... همیشه هم پایان ها تلخ نیست.. همیشه هم در پایان نباید گریست....

زمستان می رود... با همه خوشی های بی حد و حصر... بهار می آید... می آید تا وسعت دل تنگمان را به شکفتن عمق دهد... عمق... دلم برای شکفتن تنگ است... خواهم شکفت... روزی نه چنان دور... در دامان بهار... و زندگی جریان دارد... حتی اگر آغازش در زمستان باشد... مثل من... مثل عشقم و مثل آغاز عشق...

جاوید باد بهار و بهاری شدن....